بررسی تاثیر راهبردهای جنبش‌های اسلامی در فرآیند سیاسی بحرین با تأکید بر جنبش الوفاق الاسلامی /مهدی دلیری پور

درباره انقلاب بحرین آنچه مسلم است اینکه، کشورهای مرتجع منطقه در سرکوب مبارزات و خاموش ساختن رهبران جنبش‌های اسلامی بحرین شریک آل خلیفه  هستند، شراکتی که مانعی بزرگ در برابر پیشبرد اهداف جنبش‌های بحرین می‌باشد. مقاله پیش‌رو، در صدد بررسی راهبرد‌های جنبش‌های اسلامی بحرین است. در این‌باره، به بررسی جنبش‌های بحرین و تحلیل راهبردهای آنان، مخصوصاً در برهه‌ی بعد از انقلاب 14 فوریه 2011 می‌پردازیم. همچنین این پرسش را مطرح می‌کنیم که با وجود پشتیبانی قاطع مردمی از جنبش‌های معارض و نارضایتی از رژیم آل خلیفه، چرا تاکنون راهبرد جنبش‌ها به سقوط یا تأثیر بر فرآیند سیاسی رژیم در اعمال اصلاحاتِ درخواستی اپوزیسیون و یا کاهش ظلم و سرکوب سیستماتیک علیه اکثریت شیعه و آپارتاید مذهبی رایج نینجامیده است؟
فرضیه مقاله عبارت از «عدم اتخاذ راهبردی واحد از سوی جنبش‌ها در تجمیع مبارزات مردمی است» که، چالشی اساسی شمرده می‌شود و خود، منجر به تضعیف اهداف انقلاب 14فوریه گردیده؛ به عبارت دیگر، این تناقضِ راهبردیِ جنبش‌ها در مواجهه‌ با آل خلیفه به پاشنه آشیل انقلاب بحرین بدل شده است. مقاله با روش توصیفی- تحلیلی به بررسی راهبردهای مؤثر در انقلاب بحرین می‌پردازد.