آن رویکردهای مختلفی مطرح شده است که به‌طور‌کلی به دو رویکرد سکولار و دینمدار تقسیم می‌شود. رویکرد سکولار، این نهضتها را در روند عرفی‌‌شدن و روابط قدرت و در راستای اصلاحات سیاسی و اقتصادی تحلیل میکند و هیچ ماهیت دینی برای آنان قائل نیست؛ هرچند دینمداران نهضت را بر عهده دارند. در مقابل، رویکرد دینگرا معتقد است که عامل اصلی و دال برتر در نهضتهای اسلامی، دغدغه دین است و مسلمانان برای تحقق سبک زندگی اسلامی و اهداف و نظام سیاسی دینی، دست به انقلاب زدهاند؛ البته این به معنای حذف کردن یا نادیده‌گرفتن ابعاد سیاسی و اجتماعی آن نیست
)